Μην μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει ποτέ παιδί προσχολικής ηλικίας να βρίζει σαν κρατούμενος φυλακών. Πείτε μου ότι δεν ήχησε σαν τρυπάνι στα αυτιά σας, ότι δεν σας ενόχλησε και ότι δεν σκεφτήκατε πως για να μιλά έτσι εκείνο, θα μιλούν και οι γονείς του.

Ναι, η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά δεν περιμένουν να ακούσουν τις «κακές» λέξεις από εσάς, για να τις μάθουν. Υπάρχει η τηλεόραση, υπάρχουν τα άλλα παιδιά στο σχολείο, οπότε; Γιατί να κρατάτε το στόμα σας κλειστό;

Δεν είναι, όμως, έτσι. Τα παιδιά έχουν ως πρότυπο τους γονείς τους. Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Πως όποιες λέξεις χρησιμοποιείτε εσείς, τους φαίνονται σωστές και αποδεκτές. Εάν ακούσουν από το στόμα σας την πιο δημοφιλή προσφώνηση στην Ελλάδα: μ@$@*@ς, αυτό θα τους φανεί λογικό αργότερα να το εκστομίσουν και εκείνα.

Σε πολλές περιπτώσεις, ένα παιδί επιστρέφει από το νηπιαγωγείο ή ακόμα και νωρίτερα και μιλάει σε μία γλώσσα, που εσείς δεν χρησιμοποιείτε στο σπίτι. Ξαφνιάζεστε αλλά, εάν καταφέρετε να κάνετε ότι δεν το ακούσατε, δεν δώσετε σημασία, το πιο πιθανό είναι ότι πολύ γρήγορα θα την ξεχάσουν και δεν θα την επαναλάβουν.

Μπορείτε, επίσης, να τους δώσετε να κατανοήσουν ότι δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούν αυτήν τη λέξη και ότι γνωρίζουν πολλές περισσότερες. Μία μητέρα κάποτε έπεισε το αγόρι της πως ο συμμαθητής του, Δημήτρης, λέει τη λέξη "μ@$@*@ς", επειδή δεν έχει μάθει να μιλάει σωστά και γιατί δεν ξέρει τόσες πολλές λέξεις, όπως ο γιος της. Σταμάτησε, έτσι, να παπαγαλίζει τη συγκεκριμένη λέξη και από τότε δεν την έχει επαναλάβει, παρ'όλο που σίγουρα θα την έχει ξανά-ακούσει πολλές φορές.

Δυστυχώς, ζούμε σε μία κοινωνία, που ορισμένες λέξεις όσο «κακές» και να είναι, θεωρούνται αποδεκτές. Αυτό, σε καμία περίπτωση, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσουν να τις χρησιμοποιούν, πριν ακόμα αρχίσουν το σχολείο, οπότε δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την έννοια της λέξης, που ξεστομίζουν.